Malarstwo jest sprawą postrzegania, a siłą i miarą wyobraźni artysty jest jego wzrok i dusza. Obrazy Anny Darii Merskiej pokazują, jak niewyczerpanym źródłem bodźców malarskich jest natura z jej bogactwem zjawisk i struktur w swojej egzystencji i ciągłej zmienności. Akceptacja wszechświata i przenikanie odczuwanych przez Artystkę wymiarów odbywa się pod naciskiem wewnętrznej atmosfery, nastroju, czy też stanu emocjonalnego. Z wnętrza jej obrazów płyną smugi światła. W warstwie wizualnej wydobywają się poprzez prześwity pozostawione w kurtynie nieba, rozbłyskują wśród drzew, odbijają się od tafli wody. W warstwie plastycznej promieniują z ich kolorystyki. Malarka oddaje barwną tkankę otaczającego świata, porzucając jego opisywanie. Wypowiada się za pomocą sugestywnych, działających na wyobraźnię form. Tworzy aluzję czy też optyczną sugestię elementów pejzażu osiąganą przez abstrakcyjne plamy koloru. Stale odwołuje się do wyobraźni widza.